Çanakkale Savaşının en kanlı günlerinden biriydi. Ahmet,en samimi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü..Ama arkadaşının yardımına gitmek imkansızdı.Çünkü siperlere mermi yağıyordu.Ahmet,komutanına koştu :
“Komutanım,gidip arkadaşımı getirebilir miyim ?” dedi.
Komutan :
“Gitmeye değer mi ?Arkadaşın delik deşik oldu.Büyük ihtimalle öldü.Kendi hayatını da tehlikeye atma .” dedi .Ahmet gitmek için ısrar etti.Komutan da gitmesine müsaade etti.İnanılması zor bir mucize…Arkadaşı ölmemişti….Yaşıyordu.
Ahmet o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı.Onu sırtına aldı.Koşa koşa sipere döndü..Yaralı arkadaşıyla birlikte siperin içine yuvarlandılar.Komutan, kanlar içindeki askeri muayene etti….Sonra onu sipere taşıyan Ahmet’e döndü :
“Ben sana gitme dedim.Hayatını tehlikeye atmaya değmez dedim.Arkadaşın ölmüş.”
Ahmet : “Değdi komutanım” dedi .
Komutan : “Nasıl değdi” dedi.”Bu adam ölmüş görmüyor musun”
“Yine de deydi komutanım.Çünkü yanına gittiğimde sağ idi.Onun son sözlerini duymak dünyaya bedeldi.”
“ Arkadaşım,bana : Geleceğini biliyordum ….Geleceğini biliyordum Ahmet” dedi……
