Aylar önce Rus uzay üssünden ayrılan üç kişilik kozmonot ekibimizin yolculuğu sakin sessiz ve sedasız devam ediyordu.
Bölüm 1: ”Ekip ve görev”
Dr. Lena Volkov: Kadın olmasına rağmen başarılı bir akademisyen. Meraklı, araştırmacı bir psikolog ve biyokimyacı. Mürettebatın zihinsel sağlığı için görevlendirilmiş, ancak fiziksel dayanıklılığı da yüksek. Rasyonel ama duygusal anlarında çelişkilere düşebiliyor.
Komutan Viktor Andreyev: Ekibin lideri, askeri geçmişe sahip. Katı kurallara bağlı, ancak kriz durumlarında baskı altında yanlış kararlar alabiliyor. Ancak inatçı ve pes etmeyen bir yapıya sahip. Dediğim dedik ve hemen yapılmalı. Tahammülsüz ve sert yapısı ekibi zorlaya biliyor. Kısacası çekilmez birisi ve sevilmiyor. Birazcık alkol bağımlılığı da var.
Teknisyen Marco Salazar: Genç ve zeki bir mühendis, geminin teknolojik sistemlerini yönetmekle sorumlu. Pragmatik ama bencil tarafı zaman zaman ortaya çıkıyor. Aniden parlayan siniri ve çabuk yatışan bir yapıda. Geveze ve boş konuşmasıyla meşhur.
Ekibimizi tanıdığımıza göre yolculuğumuza dönelim. Venüs gezegeninde herhangi bir uydu bulunmuyor. Ancak yanılmışız. Güneşe asla temas etmeyen yüzeyinde tespit edilen bir asteroit benzer nesne aslında bir uydusu idi ve bunca zaman karanlık tarafta kalarak bizden saklanmayı başarmıştı.
Bilim adamlarımız bu uyduya Yunan mitolojisinden etkilenerek gece tanrıçası “Nyx” yani Nyx-23 adı verildi. Bu kadarla sınırlı değil. Gönderilen birkaç sonda ile alınan verilerde volkanik olmasının yanında daha önce tabloda yer edinmemiş nadir elementler olabileceği rapor edilmişti.
Bu elementler sınırsız imkanlar sunabileceği fikriyle bir ekip oluşturulmuştu. Bu ekip için gönüllülük esastı.
Karısı tarafından terk edilen viktor. Çocuğunun ölümünden kendisini sorumlu tutan bir eşe sahip lena. Bu ayrılığı daha kolaylaştıracak intahar görevine yazılmıştı.
Marco ise yarı İtalyan yarı Rus’tu kariyerini etkileyen bu durumu kendisini ispatlamak gerektiğini düşünüp gönüllü olarak katılmıştı.
Volkanik yapıya sahip kısmı hariç “Nyx-23” iniş için uygun koordinatlara doğru ilerliyordu.
Nyx-23 Uydusu:
Atmosfer: Zehirli gazlar ve aşırı sıcaklıklar barındırıyor. İnce bir atmosferi var ama nefes almak imkânsız.
Yüzey: Volkanik aktiviteyle dolu, sıvı lav nehirleri akıyor. Ancak araştırma üssü kurulabilecek bazı korunaklı bölgeler bulunmuş.
Çekim: Dünya’nınkinden düşük, bu da mürettebatın hareketlerini etkiliyor.
“Nyx-23’te Problem”
Bölüm 2: ”Karanlığın Kalbine İniş”
Nyx-23’ün yüzeyine inen Aurora-II, birkaç dakika boyunca sessiz kaldı. Yalnızca geminin dış kabuğunu döven meteor tozlarının ince çatırtıları duyuluyordu. Geminin yapay zekâ sistemi Astra, boğuk bir sesle konuştu:
“Sistem hasarı tespit edildi. Ana enerji kaynağı devre dışı.”
Lena, ön paneldeki kırmızı ışıkların yanıp söndüğünü gördüğünde nefesini tuttu. “Ne kadar zamanımız var?” diye sordu, sesi telaşlıydı.
Marco, kabloları eline alıp ekranları kontrol etti. “Yedek enerjiyle, oksijen sistemini en fazla 72 saat çalıştırabiliriz. Eğer jeneratörü onaramazsak…” Durdu. Gözleri Viktor’a kaydı.
Viktor başını salladı. “Paniklemenin sırası değil. Onarımı başlatacağız. Salazar, ekipmanları hazırla. Lena, dışarı çıkmadan önce gaz maskelerini kontrol et.”
Nyx-23’ün yüzeyi her an patlayacak bir volkan gibi görkemli ama tehditkârdı. Gemiden birkaç yüz metre uzaklıktaki bir mağara, radyasyon kalkanı sağlayabilecek doğal bir sığınak olabilirdi. Ancak mağaraya ulaşmak, sıcak lav akıntılarının üzerinden geçmek anlamına geliyordu.
Bölüm 3: “Bölünme”
Saatler geçtikçe, ekip içinde gerilim yükselmeye başladı. Viktor, mağaraya gitmek için liderlik etmeye çalışıyordu, ancak Marco, jeneratör onarımının gemiden ayrılamayacak kadar hassas olduğunu savundu.
“Dinle, komutan,” dedi Marco, sert bir tonla. “Senin bu kahramanlık hikâyen bir felaketle sonuçlanabilir. Şimdi gidersek jeneratör tamir edilemez ve hepimiz ölürüz.”
Viktor gözlerini daralttı. “Hepimizi kurtarmaya çalışıyorum, Salazar. Sen ise sadece kendi alanında ne kadar harika olduğunu kanıtlamaya çalışıyorsun.”
Lena araya girdi, sesini yükseltmeden: “Bu tartışma kimseye bir şey kazandırmıyor. Eğer iş birliği yapmazsak buradan sağ çıkamayız.”
Ancak gerginlik, ekip arasında görünmez bir çizgi çekmişti. Lena, ikisi arasında arabulucu olmaya çalışırken, kendi kararlarının da etkilerini sorgulamaya başladı.
Bölüm 4: “Ekipte Çatlak”
Nyx-23’ün volkanik yüzeyi, gemiden mağaraya doğru ilerleyen ekibi her an yutmaya hazır gibiydi. Viktor, ağır adımlarla önde ilerlerken, Marco’nun adımları giderek yavaşladı. Nihayetinde durdu ve bağırdı:
“Bu delilik, komutan! Geri dönmeliyiz. Gemideyken en azından elimizde bir plan var. Burada sadece ölüme yürüyoruz!”
Viktor arkasını dönmeden konuştu. “Eğer burada kalırsak, oksijenimiz tükenir. Mağaraya ulaşırsak, en azından birkaç gün daha kazanabiliriz.”
Marco sinirle elindeki oksijen ölçer cihazını gösterdi. “Ve ya mağaraya ulaştığımızda oksijenimiz kalmazsa? Gemiyle Dünya arasındaki iletişimi tekrar sağlamak için başka bir yol bulabiliriz. Orada ekipman var!”
Lena, aralarındaki gerginliği dindirmeye çalıştı. “Belki de ikiniz de haklısınız. Ama şimdi vakit kaybediyoruz. Bir karar vermeliyiz.”
Marco sonunda, kendi başına gemiye geri dönmeye karar verdi. Lena, hem Viktor’un hem de Marco’nun kararlarını sorgularken, Viktor’la mağaraya doğru ilerlemeye devam etti.
Bölüm 5: “Kayıp Sonda”
Gemide yalnız kalan Marco, sistemleri kontrol ederken bir şey fark etti. Bir zamanlar Nyx-23’ü incelemek üzere gönderilen bir keşif sondasının izleri, geminin arşiv kayıtlarında hâlâ mevcuttu. Sonda, iniş sırasında sistem arızası nedeniyle düştü ve iletişim kesildi. Ancak Marco, sonda parçalarının geminin birkaç kilometre kuzeybatısında olabileceğini hesapladı.
Hemen Viktor ve Lena’ya iletişim cihazı aracılığıyla ulaştı:
“Komutan, Nyx-23’teki sondayı hatırlıyor musunuz? Onun enerji kaynağı, iletişim sistemlerini yeniden çalıştırmak için kullanılabilir. Yeri burada, koordinatlarını gönderiyorum!”
Lena heyecanla Viktor’a döndü. “Eğer Marco’nun dediği doğruysa, bu gerçekten kurtulma şansımız olabilir. Ama bir sorun var…”
“Ne?” diye sordu Viktor.
“Koordinatlar, mağaranın tam tersi yönünde. Eğer geri dönersek, zamanımızın çoğunu kaybedeceğiz. Üstelik Marco’nun güvenilirliği, şu an tartışılır.”
Viktor dişlerini sıktı. “Bu risk alınmaya değer. Mağara bizi kurtarmayabilir, ama sonda gerçek bir çözüm olabilir.”
Bölüm 6: “Parçalar ve Fedakârlıklar”
Ekip yeniden birleştiğinde, Marco’nun hesapladığı koordinatlara doğru birlikte yola çıktılar. Ancak yolculuk sırasında, oksijen tanklarının alarmı çalmaya başladı. Lena’nın tankı en hızlı tükeneniydi.
“Oksijenim bitmek üzere…” dedi, sesi hafifçe çatallandı.
Marco hemen tankını ona vermek istedi, ama Viktor durdurdu. “Hayır! Hepimizin kaynakları sınırlı. Eğer bir kişi diğerlerinden daha önce bitirirse, geri dönemez.”
Lena, sessizce bir karar verdi ve maskesini tekrar taktı. Ama Marco, kendine engel olamadı. “Bu kadar hesapçı olmak zorunda değiliz, komutan! İnsan hayatından daha önemli bir şey yok!”
Sonunda ekip, sonda parçalarına ulaştı. Parçalar arasında küçük bir nükleer enerji kaynağı ve güçlü bir iletişim modülü buldular. Ancak enerji kaynağını gemiye taşımak riskliydi: parçanın radyasyonu, koruyucu kıyafetlerin dayanıklılığını sınayacaktı.
“Bu parçayı buradan taşıyabilecek sadece bir kişi var. Hızlı ve dikkatli biri,” dedi Viktor. Marco hemen gönüllü oldu. “Ben yaparım. Kıyafetim diğerlerinizden daha sağlam. Hem bunu başaramazsam, beni suçlayabilirsiniz.”
Lena itiraz etmeye çalıştı, ama Marco kararlıydı. “Birimiz bir şey yapmazsa, hepimiz burada öleceğiz.”
Bölüm 7: “Komutanın Kararı”
Gemiye yalnızca birkaç yüz metre kala, radyasyon seviyeleri hızla yükselmeye başladı. Viktor, enerjiyi taşıyan kutuyu sırtında dengelerken, içten içe vücudundaki yanma hissini fark etti. Lena ve Marco’nun arkasından bağırışları hâlâ duyuluyordu:
“Komutan, dur! Hep beraber başarabiliriz!”
Viktor kısa bir süre durakladı. Başını çevirip ikisine baktı. Gözlerinde alışılmadık bir yumuşaklık vardı. Sert komutan ifadesi, yerini sıcak bir tebessüme bırakmıştı.
“Hayır, bunu hep beraber yapamayız,” dedi sakince. “Bir lider, ekibini hayatta tutmak için gerekeni yapar. Şimdi, beni dinleyin. Siz kurtulacaksınız.”
Lena gözyaşlarını tutamadı. “Viktor, buna gerek yok. Hepimiz…” diye fısıldadı, ama Viktor elini kaldırarak sözünü kesti.
“Lena, güçlü birisin. Marco’ya göz kulak ol. Onun o koca egosunun bir rehbere ihtiyacı olacak,” dedi hafif bir gülümsemeyle. “Ve Marco… İnsanlara biraz daha güvenmeyi öğren. Özellikle de kendine.”
Viktor sırtındaki güç kaynağını daha sıkı kavrayarak yola devam etti. İçinde bir huzur vardı; bu, lider olarak son görevini yerine getirmenin huzuruydu.
Bölüm 8: “Veda”
Güç kaynağını gemiye entegre etmek Viktor’un beklediğinden de zor oldu. Radyasyonun etkisiyle elleri titrerken, bir yandan da geminin yapay zekâsıyla iletişim kuruyordu.
“Astra, sistemleri yeniden başlat. Güç kaynağını devreye alıyorum.”
Astra’nın soğuk ama sakin sesi cevap verdi:
“Radyasyon seviyesi kritik düzeyde, Komutan Viktor. Bu işlem sırasında hayatta kalma ihtimaliniz %0.1.”
Viktor duraksadı. Elleri işleme devam ederken, başını hafifçe yukarı kaldırdı. Gözleri, Nyx-23’ün volkanik manzarasında kayboldu. “Hayatta kalma ihtimalim mi? Pekâlâ… Ama ekibim? Onlar kurtulacak mı?”
“Evet, sistemler tamamlandıktan sonra iletişim kurulabilecek.”
Viktor gözlerini kapadı ve hafifçe gülümsedi. “O zaman değer.”
Bölüm 9: “Son Sözler”
Sistemler aktifleştiğinde, Viktor bir video kaydı başlattı. Kameraya baktığında yüzündeki sert ifadeler gitmişti. Onun yerine, yorgun ama huzurlu bir insan vardı.
“Ben Viktor Mikhailov. Eğer bu kaydı izliyorsanız, Nyx-23 görevimiz sırasında bir karar aldım. Ekip arkadaşlarımın hayatta kalması için kendimi feda ettim. Sert bir adam olduğumu düşünebilirsiniz. Haklıydınız. Ama o sertlik, ekibimi hayatta tutmaya olan inancımdan geliyordu. Onlara inanıyordum, çünkü onlar benim ailemdi.”
Bir an sustu, sesi kırılgan bir hal aldı. “Lena… Marco… Beni bağışlayın. Daha önce sizi hiç böyle duygusal bir şekilde konuşurken görmemiştiniz, değil mi? Ama sizi tanıdığım için şanslıydım. Şimdi size liderlik etme sırası sizde. Bu sadece benim hikâyem değil, bizim hikâyemiz.”
Kaydı sonlandırdı ve gözlerini geminin penceresinden dışarı çevirdi. Gözyaşları, güneşin Nyx-23’teki kızıl lavlarla buluşan ufkunda kayboluyordu.
Bölüm 10: “Bir Liderin Anısı”
Dünya ile bağlantı sağlandığında, Lena ve Marco, Viktor’un fedakârlığını ilk olarak yer ekibine aktardı. Sesleri titriyor, gözleri yaşlarla doluydu.
“Komutan Viktor… bize sadece liderlik etmedi. Bize nasıl insan olunacağını gösterdi,” dedi Lena. “Onun sertliği, hepimizin hayatta kalması içindi. Ama onu son anlarında gördüğümüzde, bir insanın ne kadar sevgi dolu ve cesur olabileceğini öğrendik.”
Yer ekibi sessizdi. Daha sonra Viktor’un kaydı tüm dünyaya yayınlandı. O an, Nyx-23 görevi sadece bir bilimsel başarı olmaktan çıkmış, insan ruhunun kararlılığı ve fedakârlığını gösteren bir efsane haline gelmişti.
Bölüm 11: “Kahramanlar Geri Döndü”
Baikonur Uzay Üssü’ndeki kalabalık, sabahın erken saatlerinde toplanmıştı. Gözler gökyüzüne çevrilmiş, iki kahramanı taşıyan gemiyi izliyordu. Dünya’nın dört bir yanından basın mensupları, kameralarını ve mikrofonlarını hazırlamıştı.
Lena ve Marco, gümüş ve mavi detaylarla süslenmiş Rus Hava Kuvvetleri subay üniformaları içinde rampadan ağır adımlarla aşağı indiler. Kalabalık alkışlarla patladı. Ancak onların yüzlerinde ne zafer ne de gurur vardı. Gözleri, kaybettikleri liderleri Viktor’un hayaliyle doluydu.
Vladimir Putin, tören alanında onları karşıladı. Madalyaları altın bir tepsi üzerinde taşınıyordu. Putin, iki kozmonotun önüne geldiğinde durdu ve onların ellerini sıkarak, “Rusya ve dünya sizinle gurur duyuyor. Viktor Mikhailov’un adı, insanlık tarihine altın harflerle yazıldı. Ve sizin cesaretiniz, onun liderliğinin bir yansımasıdır,” dedi.
Putin, Lena’ya ve Marco’ya madalyalarını taktıktan sonra, bir adım geri çekildi ve konuşmayı onlara bıraktı. Lena mikrofonu alırken sesindeki titremeyi kontrol etmeye çalıştı.
Lena’nın Konuşması
“Bugün burada olmamız, bir insanın cesareti ve liderliği sayesinde mümkün oldu. Viktor Mikhailov, sadece bir lider değil, bir ilham kaynağıydı. Onun sertliği, bizi hayatta tutan güçtü. Ama son anlarında gördüğümüz, o sert kabuğun altında ne kadar büyük bir sevgi ve sorumluluk duygusu taşıdığıydı.”
Lena bir an duraksadı, gözlerini kalabalığa çevirdi. “Viktor, hiçbir zaman övgü arayan biri olmadı. Ama şunu bilmenizi isterim: O, bir insanın ne kadar ileri gidebileceğini, kendi hayatını başkalarının hayatı için nasıl feda edebileceğini gösterdi. Nyx-23’te o güç kaynağını taşırken, kendi sonunu bilmesine rağmen, bir an bile tereddüt etmedi. Çünkü onun için bir lider, önce başkalarını düşünendi.”
Marco’nun Konuşması
Lena mikrofonu Marco’ya uzattı. Marco, her zamanki rahat tavrından eser kalmamış şekilde, ağır adımlarla mikrofonun önüne geçti. Gözlerinde biriken yaşları saklamıyordu.
“Viktor’u anlamak zordu. Onun liderlik tarzı, ilk başta soğuk ve mesafeli gelirdi. Ama o bizi sadece hayatta tutmadı, aynı zamanda birbirimize güvenmeyi öğretti. Ben… onun son anlarında hâlâ tartıştığımız için kendimi suçluyorum. Ama sonra anladım ki, o bizim için zaten her şeyi planlamıştı. O sırada, bizi nasıl kurtaracağını değil, bizden sonra hayatımıza nasıl devam edeceğimizi düşünüyordu.”
Marco, cebinden küçük bir not çıkardı. Viktor’un gemideki kaydından alınan bir satırı okudu:
“‘Ekipler bir liderin gölgesinde büyümez. Onlar, o liderin ışığında kendi yolunu bulur.’ Viktor bize yol gösterdi. Onun ışığı, burada hepimizle birlikte yaşıyor.”
Marco, mikrofonu bırakırken, gözyaşlarını sildi ve başını gökyüzüne kaldırdı. “Huzur içinde yat, Komutan. Sana minnettarız.”
Bölüm 12: “Kahramanın Anısı”
Tören sonunda, Viktor’un anısını yaşatmak için Baikonur Uzay Üssü’nde yeni bir anıt açıldı. Anıt, Viktor’un sert ama insanlığını yansıtan yüzünün bir heykeliydi. Altında şu sözler kazınmıştı:
“Cesaret, hayatta kalmayı seçmek değil, başkalarını hayatta bırakmayı bilmektir.”
Lena ve Marco, anıtın önünde durup bir süre sessizce düşündüler. Gökyüzünde asılı duran Nyx-23’ü hayal ettiler. Viktor’un onları izlediğini hissediyorlardı.
