Bir Gülün Hikayesi isimli kısa öykümüzü umarım beğenirsiniz. Bir bahar sabahı, bir gülün güneşi selamlamak için gözlerini açtığı anda, çevresindeki tüm çiçekler ona güzel bir gün dilediler. Gül teşekkür etti ve güneşe doğru kıvrıldı. O, baharın güzelliğini yansıtan en güzel çiçeklerden biriydi. Sarı yaprakları, pembemsi rengi, kokusu ve zarafetiyle tüm bahçenin en özel parçasıydı.
Ancak gül, çevresindeki diğer çiçeklerin kendisine olan ilgisini çekmekten hiç hoşlanmazdı. Onlar kendisini övdükçe, gül her zaman alçakgönüllü davranırdı. Kendisine övgü yapılmasını istemezdi, çünkü o sadece güneşi sevdiği için açılırdı.
Bir gün, bahçede bir çocuk dolaşıyordu. Çiçeklerin güzelliğine hayran kaldı ve gülü fark etti. Gülün rengi ve kokusu onu büyüledi. Çocuk, gülü koparıp yanına götürmek istedi, ancak gül ona, “Ben burada kalmalıyım, bahçenin güzelliğine katkıda bulunmalıyım” dedi.
Çocuk, gülün bu sözleri karşısında şaşırdı ve onu daha çok sevdi. Artık her gün gülün yanına gelip onunla sohbet ederdi. Gül de çocuğun ilgisinden memnun olurdu. İkisi, güneşin batışında bile birbirlerinden ayrılamazlardı.
Zaman geçti ve bir gün çocuk artık bahçeye gelmemeye başladı. Gül onu özlediğini hissetti. Birkaç gün sonra, bahçedeki diğer çiçeklerden biri ona, “Çocuk hastalandı ve artık gelmeyecek” dedi. Gül, hüzünle, “Ama ben onu çok özleyeceğim” dedi.
Birkaç gün sonra, gül solmaya başladı. Kendini kaybetmeye başlamıştı. Diğer çiçekler ona, “Seni kaybetmek istemiyoruz, ne olur kendine gel” dediler. Ancak gül, artık güneşi sevemezdi. Çünkü güneş, çocuk gibi değildi. Güneş, gülü sevse de onunla konuşamazdı.
Gül, bir sonbahar günü öldü. Diğer çiçekler, onu güneşe götürdüler. Güneş, onun için ağladı. Çünkü gül, güneşin bahçedeki en özel çiçekti.
Bir Gülün Hikayesi isimli öykümüzü beğendiyseniz bize benzeri öyküler gönderebilirsiniz. Başka kısa hikayeler için hikayeler sayfamızı ziyaret edin.
